Zware Kees: betaalde vakantie

In dit artikel:

Een ervaren zeeman blikt terug op een loopbaan die zich vrijwel geheel op zee afspeelde. Varen begon voor hem als een manier de wereld te ontdekken; niet alleen het vervoeren van lading boeide hem, maar vooral de vraag welke haven de volgende bestemming zou zijn. De onvoorspelbaarheid van de wilde vaart leverde herinneringen op die een gewone vakantie ver overstijgen: van lopen over de Kaap de Goede Hoop en het verkennen van het tempelcomplex in Kyoto tot stilstand bij het atoombommonument in Hiroshima, een rodeo in Houston en stranden op New Caledonië. Ook op zee zelf vond hij schoonheid — kapen, zeestraten, eilanden, poolijs, grote rivieren en restanten van vulkanen zoals Krakatau.

Tegelijk signaleert hij een kentering: schepen, havens en processen worden steeds meer gericht op efficiëntie en automatisering. Grote schepen meren vaker ver buiten woonkernen af, in industriële havengedeelten zoals de Tweede Maasvlakte, waardoor kortdurende walbezoeken zeldzamer worden. Voor reders is tijd geld, en dat drukt de ervaring en vrije tijd van bemanningen. Internet aan boord wordt soms als pijnstiller genoemd, maar kan het gemis aan écht contact en avontuur niet vervangen. De auteur vreest dat het type zeeman dat zijn hele leven blijft varen aan het uitsterven is en stelt als mogelijke maatregel kortere uitzendtermijnen voor.

De tekst is zowel nostalgisch als kritisch: liefde voor het zeevaren en de havens wordt gecombineerd met bezorgdheid over de menselijke prijs van modernisering. (Bron: Zware Kees)