Zware Kees: gelijke beloning

In dit artikel:

Als matroos op Nederlandse schepen herinnert de schrijver hoe de bemanning in de jaren dat hij voer vooral bestond uit Kaapverdische, Spaanse en Portugese collega’s die volgens een Nederlandse cao werden betaald. Door kostenbesparing verdwenen die bemanningsleden en kregen Filipijnse zeelieden hun plaats, veelal onder de Amosup-cao met lagere lonen die zijn afgestemd op het prijspeil in hun woonland. Later betroffen bezuinigingen ook officieren: Nederlanders gingen eruit en werden vervangen door Russen, Filipijnen en Baltische officieren.

De auteur bekritiseert dat in de maritieme sector nauwelijks discussie bestond over het feit dat iemand met een Filipijns paspoort minder verdient voor hetzelfde werk en dezelfde verantwoordelijkheid als een Europeaan, terwijl in Nederland wel veel aandacht is voor gelijke beloning van mannen en vrouwen. Argumenten van reders — dat Filipijnse bemanning liever langer aan boord blijft en dat hun kosten van levensonderhoud lager zijn — worden als verzachtende verklaringen genoemd. Een bestuurder van de redersvereniging suggereerde zelfs aan iemands huis in de Filipijnen te kunnen zien wie in het buitenland werkte.

Recent stelde het onafhankelijke College voor de Rechten van de Mens in een zaak aangespannen door onder anderen een Filipijnse zeeman vast dat beloning gebaseerd op het prijspeil in het woonland discriminatie oplevert. De redersvereniging verdedigt het systeem als middel tegen scheefgroei in koopkracht. De schrijver wijst op de dubbelstandaard: Nederlanders die in het buitenland gingen wonen werden niet gekort in hun gage. Conclusie van de auteur: het College heeft een terecht punt; het huidige beloningssysteem roept grote vragen op over eerlijkheid en discriminatie in de scheepvaart.